Iako je simultano prevođenje veština novijeg datuma, bez njega bi u današnjem kosmopolitskom društvu rad mnogih institucija tekao neuporedivo teže i sporije. Posle Drugog svetskog rata, s razvojem audio-opreme javlja se mogućnost, a s porastom međunarodnih aktivnosti i potreba za brzim i tačnim prevođenjem.

Od svih vrsta prevođenja, simultano se smatra s jedne strane najnapornijim, a s druge, ako se obavlja valjano, najkvalitetnijim vidom prevođenja. U toku ovog složenog procesa prevodilac neprestano istovremeno sluša sadržaj koji mora da prevede, na osnovu konteksta anticipira sadržaj koji će uslediti, sklapa prevod i saopštava ga. Naravno, nemoguće je da prevodilac prevod izgovori bukvalno istog onog trenutka kada izvorni govornik taj sadržaj saopšti. Prevod za originalom kasni dve do tri sekunde, mada se kašnjenje može i višestruko produžiti, u zavisnosti od složenosti sadržaja i same jezičke strukture. Kvalitet prevoda umnogome se poboljša ako se simultanom prevodiocu unapred dostavi štampani materijal koji će biti korišćen na datom događaju.

Zbog složenosti čitavog procesa i mentalnog opterećenja koje simultani prevodilac trpi, u ovoj vrsti prevođenja tolerišu se greške koje su u drugim prevođenjima nedopustive. Da bi takvih omaški i kašnjenja bilo što manje, uobičajeno je da simultani prevodioci rade u parovima, pri čemu se smenjuju na svakih petnaest do trideset minuta. Prevodilac se nalazi u prevodilačkoj kabini, gde preko slušalica čuje izvorni tekst koji govornik saopštava u mikrofon. Na osnovu strukture rečenice prevodilac može sebi da dopusti da blago preduhitri izvornog govornika kako bi smanjio eventualna kasnija kašnjenja, i u svoj mikrofon saopštava prevod, koji u slušalicama čuju govornici onog jezika na koji se prevodi, takozvanog ciljnog jezika.